Lexicon :: Strong's G265 - hamartēma

ἁμάρτημα, -τος, τό, (from ἁμαρτέω equivalent to ἁμαρτάνω cf. ἀδίκημα, ἀλίσγημα), a sin, evil deed, ["Differunt ἡ ἁμαρτία et τὸ ἁμάρτημα ut Latinorum peccatus et peccatum. Nam τὸ ἁμάρτημα et peccatum proprie malum facinus indicant; contra ἡ ἁμαρτία et peccatus primum peccationem, τὸ peccare, deinde peccatum, rem consequentem, valent." Fritzsche; see ἁμαρτία, at the end; cf. also Trench, § lxvi.]: Mark 3:28, and (L T Tr text WH) 29; Mark 4:12 (where G T Tr text WH omits; L Tr marginal reading brackets τὰ ἁμάρτ.); Romans 3:25; 1 Corinthians 6:18; 2 Peter 1:9 (R [L WH text Tr marginal reading] ἁμαρτιῶν). In secular authors from Sophocles and Thucydides down; [of bodily defects, Plato, Gorgias 479 a.; ἁμ. μνημονικόν, Cicero, ad Att. 13, 21; ἁμ. γραφικόν, Polybius 34, 3, 11; ὅταν μὲν παραλόγως ἡ βλάβη γένηται, ἀτύχημα· ὅταν δὲ μὴ παραλόγως, ἄνευ δὲ κακίας, ἁμάρτημα· ὅταν δὲ εἰδὼς μὲν μὴ προβουλεύσας δέ, ἀδίκημα, Aristotle, eth. Nic. 5, 10, p. 1135^b, 16f].

BLB Scripture Index of Thayer's